Konferencja Pugwash i Darmouth
Konferencja Pugwash miała na celu skupienie różnych organizacji wokół ludzi nauki. Trzy organizacje chciały się połączyć aby wspólnie działać: Federacja Naukowców Amerykańskich, Stowarzyszenie Naukowe Atomu i Światowa Federacja Pracowników Naukowych. Do połączenia przyczynił się niejaki E. Rabinowicz urodzony w Leningradzie i naturalizowany w USA w 1943 r., który uczestniczył przy budowie pierwszej bomby atomowej. Trzy lata później premier Indii Nehru chciał powołać komitet naukowy w sprawie wykorzystania energii nuklearnej dla ludzkości. Idea została przechwycona przez Rabinowicza i Rotblata i utworzyli grupę studiów w celu przygotowania Międzynarodowej Konferencji Wiedzy i Społeczeństwa. Odpowiedzialność za zorganizowanie konferencji spada na naukowca Bertranda Russella, do którego przyłącza się Albert Einstein. Naukowców zaproszono do Londynu 3-5 sierpnia 1955 r. na konferencję pod patronatem „Stowarzyszenia Parlamentarzystów za Rządem Światowym". Na konferencji mniejszość stanowili naukowcy, a większość politycy, a wśród naukowców największą grupę stanowili Rosjanie. Bertrand Russell o skłonnościach filosocjalistycznych należy do fabianistów i usiłuje wraz z Maynardem Keynesem i Arnoldem Toynbee założycielem Królewskiego Instytutu zaszczepić socjalizm w Anglii. Albert Einstein urodził się 14 marca 1879 r. w rodzinie żydowskiej i szybko nawiązał kontakty ze środowiskiem rewolucjonistów i lewicowców. W 1918 r. otrzymuje formację sowiecką w Niemczech. W 1945 r. staje na czele krucjaty, w celu uformowania rządu światowego kierowanego przez USA, ZSRR i Wielką Brytanię. Był zażartym syjonistą i wybrał się do Stanów Zjednoczonych, aby zebrać fundusze na budowę w Jerozolimie Uniwersytetu Hebrajskiego. W czerwcu 1957 r. kanadyjski multimilioner Cyrus Eaton staje się mecenasem spotkań naukowców i otwiera im bramy do swojej posiadłości w Pugwash, skąd wzięła się nazwa tych międzynarodowych spotkań naukowców. Ten Kanadyjczyk przeniósł się do USA gdzie naturalizował się w 1913 r. Chce się bawić w politykę i popiera kandydaturę Roosevelta na prezydenta w 1932 r. Od tego czasu nie kryje swych sympatii dla komunizmu sowieckiego do tego stopnia, że ściska dłonie Chruszczowa, Mikojana i Kosygina, którzy mu dają Leninowską Nagrodę Pokojową. Wypowiedzi Eatona są notorycznie antyamerykańskie. W tym czasie kiedy Eaton ofiarowuje swój mecenat dla konferencji, inny filantrop i miliarder, grecki armator, Arystoteles Onassis ofiarowuje się finansowo wesprzeć pierwsze spotkanie, które ma miejsce w Pugwash 7-10 sierpnia 1957 roku. Spotkanie otrzymało nazwę „Konferencja Pugwash na Rzecz Rozbrojenia i Bezpieczeństwa Świata" i brały w nim udział 22 osoby. Prezydentem wybrano B. Russella, a stały komitet składał się z Cecila Powella z Anglii, Rabinowicza z USA, Rotblata z Anglii, Skobielcyna z ZSRR. Dyrektywy komitetu były następujące: wywierać wpływ na rządy, formować solidną więź między naukowcami z całego świata i kształtować opinię publiczną. Najliczniej były reprezentowane USA, ZSRR i Wielka Brytania. Dało się zaobserwować na tej konferencji to, że
„od początku lista biorących udział z Zachodu zawiera tylko nazwiska progresistów albo liberałów znanych z sympatii prosowieckich i oddanych sprawie socjalizmu światowego"
Od szóstej Konferencji Pugwash prezydent Kennedy delegował dwie osoby z CFR: Rostowa i Wiesnera, znanych filokomunistów. I ten słynny Rostow miał później tajną rozmowę z sowieckim wiceministrem spraw zagranicznych Kuzniecowem. Rosjanin zaproponował, żeby Stany Zjednoczone oddały na złom bronie ofensywne, aby zmniejszyć napięcie na świecie. Cztery miesiące później Kennedy poświęcił siłę obronną USA, wstrzymując budowę bombowców międzykontynentalnych i porzucił rakiety Skybolt itd. Carter, który uwzględnił rady Einsenstata, doradcy Białego Domu, na sympozjum oświadczył publicznie, że jego intencją jest zakomunikować aliantom, że nie rozprzestrzenianie broni jest poważną sprawą i rząd będzie tego przestrzegał. Carter wstrzymał produkcję supergeneratorów atomowych. Rozmowy w sprawie zawieszenia broni w wojnie amerykańsko-wietnamskiej, latem 1968, prowadziła misja Pugwash z Paryża. W spotkaniach brało udział 3 naukowców francuskich, 3 Amerykanów z Kissingerem, 2 Rosjan i sekretarz generalny Pugwash Rotblat. Naukowcy z Francji zostali odesłani do Hanoi, aby Rosjanie i Amerykanie mogli załatwić między sobą zakończenie konfliktu. Ważną sprawą było to, że do grupy Pugwash nie zaproszono uczonych, którzy nie byli pewnymi osobami i, jak to się już zdarzyło, zdolnymi donosić na swoich kolegów. Nie trzeba wspominać, że nie zaproszone osoby i nie akceptowane należały do wybitnych. Do 25 sierpnia 1980 odbyło się 30 konferencji Pugwash i czasami nawet dwie w roku. Odbywały się w różnych krajach: Kanada, Austria, ZSRR, USA, Wielka Brytania, Jugosławia, Indie, Włochy, Czechosłowacja, Etiopia, Polska, Szwecja, Francja, Rumunia, Finlandia, Meksyk i Holandia.
Konferencja w Darmouth
Wzięła nazwę od kolegium, w którym miało miejsce spotkanie w 1960 r. między fachowcami, ludźmi z dyplomacji i polityki. Ze strony amerykańskiej byli ludzie z CFR pod nadzorem Dawida Rockefellera, a ze strony sowieckiej sami agenci KGB. Wszystko wskazywało na to, że na tej konferencji będzie duża ostrożność w podejmowaniu decyzji i zakończy się sygnałami przekazanymi do ważnych osobistości w grupach nacisku: CFR, Bilderberg, Pugwash, Trilateral. Na szóstym spotkaniu Rockefeller zgodził się na zwiększenie ilości umów handlowych i technologicznych z ZSRR, ale pod warunkiem, że będzie mu wolno wybrać banki i firmy, które będą brały udział w tym handlu dla pokoju. Inaczej mówiąc możliwość zwiększenia transakcji bez względu na przyczynę i ideologię polityczną. Finansowanie, które dyskutowano dla zrealizowania układów SALT albo redukcji broni nuklearnych były przygotowywane przez grupy nacisku. W maju 1972 r. Nixon podpisał w Moskwie traktat SALT, którego szczegóły zostały przed paru miesiącami uzgodnione na szóstej konferencji. W ramach tych układów wymiana handlowa amerykańsko-sowiecka potroiła się w stosunku do obrotów między Europą i ZSRR. Na tej sesji byli obecni Norman Cousins, przewodniczący sesji; Brzeziński i Donovan dwaj doradcy Cartera i Mikę Friburg dostawca od 50 lat pszenicy do ZSRR. W związku z dobrymi układami między grupami nacisku z obu stron, Rockefeller zapowiada utworzenie dwóch komitetów czuwających nad przyszłymi kontaktami USA - ZSRR, bez uzyskania aprobaty na to ze strony Senatu Stanów Zjednoczonych. Pierwszy komitet nazywał się „Amerykański Komitet Wschód-Zachód", a drugi „Komitet Strategiczny dla Nowego Porządku Świata." Ten ostatni organizował w 1972 roku demonstracje antymilitarne przeciw wojnie wietnamskiej i przeciwko CIA, co miało miejsce w 1975 r. Na zebraniu 4 maja 1976 r. (dziesiąte zebranie) podano do wiadomości publicznej deklaracje Kissingera i Sonnenfelda, że w zamian za politykę odprężenia zgadzają się uznać prawo okupowania krajów Wschodu przez ZSRR. Na jedenastym zebraniu z dyskretną obecnością Sowietów i Amerykanów zauważono obecność Kissingera i Mc Namary z Banku Światowego. Prasa sowiecka i „1'Humanite" w Paryżu podały komunikat z propozycją szybkiego zrealizowania porozumienia SALT i potępienia prób destabilizacji równowagi wojskowej między Wschodem i Zachodem. Prawdą było to, że nie było równowagi tylko widoczna przewaga sowiecka w broni taktycznej i nuklearnej. Zaczynało się materializować to, co chciano osiągnąć z globalizmu, albo nowego porządku świata.
Literatura:
1. J.A.Cervera - Pajęczyna władzy - Wrocław 1997.