Zagrożenia dla chrześcijaństwa
Część I
Fundamentalizm żydowski: Chabad-Lubavitch
Maj 2002
Jerzy Rachowski
Od jakiegoś czasu, a w latach dziewięćdziesiątych minionego stulecia w szczególności, w judaistycznych pracach dotyczących religijnego prawa halachy przewija się problematyka tzw. prawa noachickiego (ang. – Noachide Law). Jego podstawą ma być jakoby siedem przykazań, jakie zgodnie z Księgą Rodzaju (Rdz 9;9-11) Bóg zawarł z ludzkością reprezentowaną przez Noego (hebr. Noah) i, jak wynika z rozważań, prawo to ma rzeczywiście dotyczyć nie tylko (a nawet nie tyle) samych Żydów, co całej reszty ludzkości.
Zagadnienie prawa noachickiego zasługuje na uwagę tym bardziej, iż Senat i Kongres USA w we wspólnej rezolucji uznały w 1991 r., a więc w momencie upadku systemu światowego komunizmu, że prawo noachickie stanowi system zasad i wartości, na których opiera się cywilizowane społeczeństwo i na których „nasz wielki Naród został ufundowany”. Dla potwierdzenia tego faktu dzień 26 marca 1991 r. ogłoszony został Dniem Edukacji USA (ang. – Education Day, U.S.A.).1
Zainteresowanie judaizmu zagadnieniami prawa noachickiego jest o tyle zrozumiałe, iż jak pisze o. Jacek Salij w swoim tekście „Niezmienność Ewangelii i zmienność praw kościelnych”: „stare, w swoim rdzeniu wywodzące się z Pięcioksięgu Mojżesza prawo żydowskie miało dla cudzoziemców, osiedlających się wśród Izraelitów, dwie propozycje. Mogli oni stać się "prozelitami sprawiedliwości", tzn. poddać się obrzezaniu i wejść w pełni w lud Boży, wziąć na siebie wszystkie religijne obowiązki i zachowywać wszystkie zwyczaje. Mogli jednak poprzestać na przyjęciu statusu "prozelitów bramy".2
W kontekście bogatej literatury na ten temat trudno nie odnieść wrażenia, iż judaizm ortodoksyjny już od dłuższego czasu przygotowuje się doktrynalnie do ewentualnego szerokiego otwarcia wąsko uchylonych dotychczas drzwi dla „prozelitów bramy”. Nie byłby to zatem przypadek albo doktrynalna fanaberia paru rabinów, iż około 2000 r. w Jerozolimie, pod patronatem Światowego Centrum Jerozolimskiego Unii Ortodoksyjnej powołano stowarzyszenie Root & Branch Association (ang. Korzeń i Gałąź, dalej - RBA) stawiające sobie za cel upowszechnienie zasad prawa noachickiego na całym świecie.
W dobie deklarowanej liberalnej wolności przepływu ludzi towarów i idei, w czasach głoszonej pełnej swobody religijnej oraz tolerancji wobec mniejszości religijnych i etnicznych (prowadzącej niekiedy wręcz do ich uprzywilejowania w stosunku do większości ich społecznego otoczenia), nie jest niczym szczególne dziwnym, iż ktoś pragnie swoje przekonania upowszechniać. Być może więc nie dowiedzielibyśmy się, co tak naprawdę kryje się za kryptonimem prawa noachickiego, gdyby niejaki Yitzchok Dovid Smith nie postanowił zaprotestować publicznie wobec nieuprawnionego wiązania jego nazwiska z „Konferencją Noachicką” zorganizowaną przez RBA 15 marca 2000 r. w Cardozo School w Nowym Jorku.3 Dokument ten w sposób niezwykle syntetyczny a jednoznaczny oddaje samą istotę noachickiego przedsięwzięcia.
Na wstępie swego pisma Smith kwestionuje halachiczną legalność RBA z uwagi na to, iż jak twierdzi, w stowarzyszeniu tym obok rabinów działają również muzułmanie, katolicy i protestanci, a nawet komunistyczni ateiści. Jego zdaniem taki skład RBA nie pozwala jemu, prawomyślnemu wyznawcy judaizmu, mieć w jakikolwiek sposób do czynienia z taką organizacją. Zarazem Smith dystansuje się od programowo-doktrynalnych założeń omawianej tu inicjatywy. Jak wynika z treści pisma protestacyjnego, zdaniem Smitha, żydowska halacha wyklucza jakiekolwiek ekumeniczne kontakty judaizmu z innymi religiami, przedstawianie judaizmu opartego na Torze jako „jedynej prawdziwej religii dla całej (podkr. oryginalne – przyp. J.R.) ludzkości” i rozszerzanie przymierza narodu wybranego z Bogiem na Bnei Noach (hebr. synowie Noego).
W zakończeniu protestu znajdujemy prawne uzasadnienie takiego stanowiska: „Jedynie dozwolone halachicznie podejście do Shewa Mitzvos (hebr. siedem przykazań) jest takie, iż od każdej istoty ludzkiej wymaga się przestrzegania Shewa Mitzvos poprzez setki rozgałęzień, jakie z nich wypływają (tj. 613 przykazań, które twórcy Talmudu zdołali wyprowadzić z litery Pięcioksięgu – przyp. J.R.). Nie ma tu miejsca na dialog z innymi religiami, na „oczyszczanie chrześcijaństwa” (...). Falsyfikacje upowszechniane przez Root & Branch Association (...) są destrukcyjnymi poglądami na Torę.”
I dalej, powołując się na Mojżesza Majmonidesa (XII-wiecznego rabina i filozofa żydowskiego, którego orzeczenia i wykładnie obowiązują w judaizmie po dziś dzień): „Rambam pisze, że czas (mesjański - w rozumieniu judaizmu – przyp. J.R.) nadejdzie, kiedy chrześcijanie i muzułmanie dostrzegą, że ich religie są fałszywe i obwinią swoich przodków za to, że ich tych fałszywości uczyli. Zaakceptują oni Jedynego Boga narodu żydowskiego, a wszystkie inne religie w jakiejkolwiek formie zostaną zakazane w całości. Czas ten nadszedł właśnie teraz i wszystkie inne podejścia w swych założeniach mają wyłącznie za zadanie opóźnić objawienie absolutnej Prawdy Tory w całym świecie”.
Wydaje się, iż po tak brzmiącym publicznym oświadczeniu ze strony przedstawiciela judaizmu ortodoksyjnego znaleźliśmy się w stanie ostrego dysonansu poznawczego, z którym musimy się jakkolwiek uporać. Jedną z pierwszych rzeczy, jakie można uczynić to dokonać spostrzeżenia, iż mamy do czynienia z wewnętrzną w judaizmie kontrowersją co do tego, czy prawomyślny wyznawca judaizmu może współistnieć z nie-Żydami na tej samej płaszczyźnie organizacyjnej jak bliźni z bliźnim, oraz czy nie-Żyd może zostać usprawiedliwiony na równi z Żydem wypełniając znacznie mniejszą liczbę przykazań żydowskich i partycypować tym samym w „przyszłym świecie” mesjańskim. Równocześnie obie strony sporu zdają się być zgodne, iż jedyną religią światową ma być wkrótce judaizm z jego systemem etyczno prawnym.
Dla pełnego obrazu dodajmy, iż według Chabad-Lubavitch - ultraortodoksyjnej organizacji żydowskich chasydów niezwykle zaangażowanej w upowszechnianie owego prawa noachickiego - prozelitów bramy (synów Noego) miałoby obowiązywać 66 przykazań spośród 613-tu obowiązujących formalnie w judaizmie. Pozostając nie-Żydami „synowie Noego” zyskaliby dzięki temu status „sprawiedliwych” lub „prawych” z punktu widzenia judaizmu, a przez to godnych żyć w czasach mesjańskich, które - jak się dowiadujemy - albo już się zaczęły, albo też mają niebawem nadejść.
Powodzenie nawet tylko częściowe tego fantastycznego scenariusza mogłoby doprowadzić od nieprawdopodobnych zmianą w całym dotychczasowym światowym układzie międzyreligijnym - i to bez względu na to, jak bardzo judaizm postrzegany jest obecnie jako religia ekskluzywistyczna, nie zabiegająca o napływ prozelitów. Dlatego też należałoby dokładniej przyjrzeć się konstrukcji „prawa noachickiego” – owej deski ratunkowej dla tej części ludzkości, do której wypadło nam przynależeć, mocno widać zbłąkanej.
Jak głosi rabin Yirmeyahu Bindman w swoim
opracowaniu zatytułowanym „Siedem przykazań noachickich”4, a
upowszechnianym przez afiliowany przy RBA Instytut Noachicki, „religia żydowska
zapewnia wszystkim nie-Żydom, bez względu na rasę, klasę społeczną i pochodzenie
narodowe, kompletne założenia (przykazania) niezbędne do bezpośredniego
przejścia na judaizm w sposób doskonale dostosowany do ich potrzeb - założenia
te pochodzą z tego samego źródła Boskiego objawienia co proroctwo Mojżesza. Są
to prawa noachickie”.
Zdaniem Bindmana, jedynie uniwersalna wiara
żydowska oferuje nie-Żydom coś, czego inne religie nie mogą zaoferować – „znak
autentyczności”.
Ze wspomnianego opracowania wynika, iż
zamiast dziesięciu przykazań zawartych w Dekalogu według kodyfikacji noachickiej
będzie obowiązywać tylko siedem przykazań:
1. zakaz bałwochwalstwa
(idolatrii)
2. zakaz przeklinania
Imienia
3. zakaz pewnych przestępstw
seksualnych
4. zakaz morderstwa
5. zakaz kradzieży
6. zakaz spożywania „żywych” części zwierząt
7. nakaz uznania noachickiego systemu
sądowniczo-prawnego, zapewniającego nadzór nad wypełnianiem pierwszych sześciu
przykazań.
Jeśli porównać powyższą listę z odpowiednim
miejscem Księgi Rodzaju okaże się, że jedynie dwa „przykazania” dają się odnieść
bezpośrednio do biblijnego przymierza Boga z Noem i jego potomstwem. Są to:
zakaz morderstwa (Rdz 9,5: „Upomnę się o waszą krew przez wzgląd na wasze
życie - upomnę się o nią u każdego zwierzęcia. Upomnę się też u człowieka o
życie człowieka i u każdego - o życie brata”) oraz zakaz spożywania żywych
części zwierząt (Rdz 9,4: „Nie wolno wam tylko jeść mięsa z krwią
życia”). Pozostałe pięć jest najwyraźniej skutkiem owego„znaku
autentyczności”, o którym wspominał rabin Bindman.
Gdyby natomiast skonfrontować z dotychczas
obowiązującym Dekalogiem, na którym wszak oparta jest cała cywilizacja
chrześcijańska, okazuje się, iż skoro usunięte zostały niektóre przykazania
zatem można już w zasadzie:
1. pożądać własności
bliźniego,
2. a nawet być może składać fałszywe świadectwo
przeciw niemu, skoro było ale już nie jest to już zakazane
wprost,
3. na tej samej co wyżej zasadzie wolno nie
szanować ojca swego i matki (zapewne po to, aby jak pamiętamy, dzieci mogły
przeklinać swoich rodziców, że uczyli je „fałszywej”
religii),
4. nie święcić dnia świętego, w niedzielę (a
nawet w szabat, żeby można było usługiwać w tym czasie starszym braciom w
wierze),
5. mieć innych bogów przed swoim Bogiem, tym
bardziej, iż w okresie przejściowym nie wiadomo za bardzo kto Nim jest, a kto
tylko idolem – bożkiem
Nie można nie wspomnieć, iż tym sposobem
„cofnięte” do czasów Noego chrześcijaństwo zostaje za jednym zamachem wyzute z
dziedzictwa, jakie uzyskało dzięki śmierci Jezusa Chrystusa na krzyżu a
równocześnie postawione w stan oskarżenia o idolatrię. Jednocześnie, niejako
tylnymi drzwiami, przywraca się starotestamentalną zasadę „krew za krew, oko za
oko, ząb za ząb”.
Jeśli chodzi o zakaz „spożywania żywych
członków zwierząt”, jego wprowadzenie wydawałoby się w dzisiejszych czasach
bezcelowe. Jednak tylko pozornie, bowiem prowadzi ono do objęcie wszystkich
nie-Żydów bez wyjątku niektórymi judaistycznymi przepisami dotyczącymi czystości
i nieczystości (koszerności) pokarmów. Jest to zarazem ewidentna próba uchylenia
słów Chrystusa, iż nie to czyni nieczystym, co wchodzi do ust, ale to co z nich
wychodzi.
Z dalszej części tekstu rabina Bindmana
wynika, najkrócej mówiąc to, że dzięki ograniczeniu przykazań z dziesięciu do
siedmiu, jak również złagodzeniu rygorów dotyczących m.in. dochowywania szabatu
starsi bracia w wierze, tj. Żydzi, zyskają dzięki temu świadczenie usług przez
Noachitów w czasie, kiedy sami będą się modlić podczas szabatu, za co w zamian
bracia noachiccy uzyskają prawo do istnienia w postaci „udziału w przyszłym
świecie”, tj. w wymarzonym mesjanistycznym raju.
Na uwagę naszą zasługują wszystkie bez
wyjątku założenia noachickie, gdyż zostają one, jak już wspomniano, rozwinięte w
system 66 przykazań prawa religijnego judaizmu mających obowiązywać całą
pozostałą nie-żydowską część ludzkości. Ostatniemu jednak nakazowi uznania za
obowiązujący noachicki system sądowniczo-prawny warto się przyjrzeć szczególnie
bacznie. Głównym zadaniem bowiem sądów noachickich ma być „uniknięcie stanu
anarchii” przez „karanie przestępców (grzeszników) poprzez proces prawny dla ich
powrotu na łono społeczeństwa”. Natomiast sądy te nie zajmowałyby się zasadniczo
rozstrzyganiem sporów pomiędzy współobywatelami. Przeciwnie – miałyby one raczej
zachęcać do polubownego regulowania kwestii w drodze nakładania danin z
przeznaczeniem na cele społecznie użyteczne „dla ogólnego umacniania
pojednawczości wśród członków noachickiego społeczeństwa.”
Dalej, przewiduje się, że formalnie każdy
naród „noachicki” mógłby tworzyć suwerennie własne prawo noachickie, jednak,
uwaga, tylko wówczas, jeśli „spełnia ono generalne kierunki i założenia”. Zasad
prawa noachickiego jednak „nie stosuje się na obszarze Ziemi Izraela, na którym
suwerenna władza znajduje się w rękach narodu żydowskiego i gdzie (Żydzi) sądzić
będą nie-Żydów mieszkających na Ziemi Izraela, lub odwiedzających ją, na
podstawie prawa noachickiego”.
Z powyższego wolno wnosić, iż tam też, w
Ziemi Izraela określać się będzie „generalne kierunki i założenia” dla lokalnego
prawodawstwa na całym globie, jak również stamtąd kontrolować stopień ich
wykonywania.
W tym miejscu należy zaznaczyć, iż organem
najlepiej do tego zadania nadającym się byłby Wielki Sanhedryn składający się z
71 sędziów zasiadający w Świątyni Jerozolimskiej i tam stanowiący prawo,
wydający wyroki w stosunku do pojedynczych osób jak również całych społeczności
(np. miast), a także wypowiadający wojnę innym narodom z mocą woli samego
Wszechmocnego, gdyby ludzkości w którymś miejscu kuli ziemskiej zagroziła
idolatria.
W języku talmudycznym taka re-instalacja
Wielkiego Sanhedrynu po blisko dwóch tysiącach lat określana bywa mianem
„powrotem narodu wybranego do władzy sądzenia.” Jest to w judaizmie uważane za
warunek niezbędny dopełnienia czasów mesjańskich, z kolei nieprzywrócenie
Wielkiego Sanhedrynu do istnienia postrzegane bywa przez autorytety rabiniczne
jako „koniec istnienia narodu żydowskiego”.
Wprawdzie nie ma dziś Świątyni, zburzonej
jeszcze w 70 r. po Chr. przez Rzymian, a na jej miejscu stoją obecnie Meczety
Omara i Na Skale (Al-Aqsa) – trzecie najświętsze dla muzułmanów miejsce na
świecie, jednak jak ogłosił na krótko przed swoją śmiercią u schyłku ub.
stulecia Shlomo Goren, były naczelny rabin Izraela: „Walka o Wzgórze Świątynne
jest pierwszym obowiązkiem wszystkich Izraelitów”. Wezwanie Gorena do walki o
Wzgórze jest o tyle istotne, że jeszcze w 1967 r. po zaanektowaniu wschodniej
Jerozolimy przez Izrael Goren, jako naczelny rabin armii izraelskiej, usiłował
nakłonić naczelnego dowódcę izraelskich sił zbrojnych gen. Uzi Narkissa do
wysadzenia wspomnianych meczetów w powietrze przy pomocy dynamitu.5
Wracając do głównego wątku. Jeśli chodzi o
system społeczny wynikający z nakazu uznania noachickiego systemu prawnego,
„suwerenna władza podtrzymuje istnienie korporacji przez wprowadzenie prawa
korporacyjnego wzmocnionego przez to przykazanie.” Taka suwerenna władza (jak
pamiętamy – powołana dla uniknięcia „anarchii”) odpowiedzialna jest również za
„regulowanie działalności korporacji w interesie publicznym i zagwarantowanie
ich dostosowania do wszystkich aspektów prawa. Dlatego komunizm i faszyzm łamią
prawo duchowe z powodu braku takiej regulacji.”
O ile dobrze zrozumieliśmy, komunizm i
faszyzm, gdyby nie łamały prawa duchowego i posiadały takie regulacje, jakie
posiada system noachicki, oraz gwarantowały absolutną totalną kontrolę
dostosowania struktur społecznych do „wszystkich aspektów prawa”, nie musiałyby
upaść. System noachicki tych wad wspomnianych wyżej systemów zdaje się nie
posiadać. Między innymi dlatego, że posiada niezwykle skuteczny instrument
pobudzania wdzięczności obywateli dla istniejącej ewentualnie władzy
noachickiej: „Żydom i nie-Żydom zakazuje się używania mowy do przeklinania
Stwórcy, ponieważ stanowi to wyraz niewdzięczności za Jego dobroć” (za
ustanowienie po wiek wieków czasów mesjańskich).
Należy tylko dodać, iż „bluźnienie Imieniu”
jest pojęciem niezwykle rozciągliwym, a zakres jego stosowania, niemożliwy do
ujęcia w jednoznaczne przepisy, jest tym szerszy, im wyższy poziom etycznej
doskonałości oskarżyciela, im większa jego pobożna wrażliwości na przejawy braku
szacunku dla Stwórcy ze strony innych, niż on sam, osób.
Nie wolno nam żadną miarą przeoczyć faktu, iż
„to ostatnie przykazanie idzie w parze z zakazem idolatrii, okazując
człowiekowi, że Boska władza i Boska miłość chodzą razem przez wszystkie miejsca
i czasy, bez względu na to, jak wielkie mogłyby się wydawać trudności.” Dotyczy
to w szczególności chrześcijan, albowiem “judaizm określił, że chrześcijaństwo
jest idolatrią z powodu chrześcijańskiej deifikacji Jezusa” 6, co w
warunkach systemu noachickiego uniemożliwiałoby chrześcijanom jakiekolwiek
istnienie.
Dowiadujemy się też, dlaczego zakaz idolatrii
jest taki ważny. Bowiem „jeśliby oddawanie czci innym obiektom niż Stwórca nie
było zakazane za Jego bezpośrednim przykazaniem, wówczas ludzie byliby wolni w
swoim wyborze co czcić, tak jak wybierają swoich przyjaciół. Dlatego cały obszar
relacji pomiędzy ludzkością a jej Stwórcą obłożone są specyficznymi wymaganiami,
a dokładnie tylko Jego prawda i Jego jedyność powinna być przedmiotem wiary,
czci oraz filozofii.”
Ale to jeszcze nie wszystko, gdyż „każde
niewłaściwe użycie mowy ludzkiej jak plotkarstwo, nieprzyzwoitość i kłamstwo ma
związek z przykazaniem nie przeklinania Imienia, tak jak modlitwa i słowa Tory
są pożądane, aby mowa stała się prawdziwie Boska.”
Dalej, zgodnie z prawem noachickim „Boskie
objawienie posiada dwa poziomy: jeden w naturze dla powszechnego przekonania i
drugi przez proroctwo na Górze Synaj dla prawa moralnego. Wszyscy nie-Żydzi
wyprowadzają swoje religijne wypełnienie z tego ostatniego źródła, a wszelkie
zapośredniczenia skutkują błędem i utratą
moralności.”
Mówiąc mniej boskimi a bardziej ludzkimi
słowy - każda utrata noachickiej moralności, spowodowana dla przykładu
wyznawaniem lub oddawaniem czci Trójcy Świętej, nawet tylko cicha modlitwa przed
wyobrażeniami świętych, samo posiadanie takowych czy korzystanie (udzielanie)
jakiejkolwiek posługi duchowej zagrożone jest karą śmierci przez ukamienowanie,
w dość przemyślny zresztą sposób mający symbolizować gniew boży spadający z
nieba na nieszczęśnika, który swoją moralność noachicką niebacznie
utracił.
Kończąc przydługą być może ale konieczną
prezentację zagadnień prawa noachickiego nie od rzeczy będzie wspomnieć o
warunkach niezbędnych do postawienia przed sądem i wydania wyroku skazującego.
Kwestię tę omawia Talmud w rozdziale Sanhedryn 57a-b, a rabiniczne
orzeczenie określające stanowisko halachicznego prawa karnego w odniesieniu do
kary śmierci nie pozostawia w tym względzie większych złudzeń – wynika z niej
jednoznacznie, iż po pierwsze: prawo noachickie wymaga bezwzględnego
ustanowienia kary śmierci. Po drugie - „zadecydowano, iż naruszenie każdego z
siedmiu praw noachickich grozi karą główną”. Wreszcie po trzecie - zgodnie z
Majmonidesem, „pod prawem noachickim prawo może być wykonane bez wcześniejszego
ostrzeżenia, w oparciu o zeznanie jednego świadka, lub o wyznanie winy”.
Istnieje jednak również opinia jednego z twórców Talmudu, iż podstawą wyroku
skazującego mogą być w sposób dostateczny „oczywiste okoliczności.”
7
W tym miejscu należy zaznaczyć, iż nie
wszyscy przedstawiciele judaizmu są zgodni co do tego, w jakim stopniu prawo
noachickie winno być restrykcyjne czy nawet obligatoryjne. Zarazem jednak trudno
jest powiedzieć, na ile wynika to z rzeczywistych odruchów humanitaryzmu i
liberalizmu, na ile zaś z innych istotnych powodów.
Najdalej idąca wykładnia pochodzi od
przywódcy-nauczyciela wspomnianej już organizacji Chabad-Lubavitch Menachema
Mendela Schneersona, reprezentującego wiernie stanowisko Majmonidesa wobec
reprezentantów innych religii. W rozdziale Malachim 8:9 swego kodeksu
Mishneh torah Majmonides postanawiał, iż „schwytana kobieta, która nie
porzuci idolatrii po 12 miesiącach, ma być poddana egzekucji, podobnie jak każdy
poganin, który nie akceptuje Siedmiu Praw”. „...kiedy władza Żydów jest
silna”8 –
zaznacza Majmonides.
Podobnie rabin Schneerson. Powołując się na
zalecenie Majmonidesa, iż każdy Żyd niezależnie od czasów, w jakich żyje,
zobowiązany jest nauczać i nakłaniać nie-Żydów do przestrzegania Praw Noego
(Malachim 8:10), rabin Schneerson orzekł, iż obowiązek ten spoczywa nie
tylko na sądach żydowskich i nie jest ograniczony tylko do użycia przemocy, gdyż
„tam gdzie nie moglibyśmy zastosować siły, bylibyśmy usprawiedliwieni z
niewykonania tego obowiązku, gdyż istotą tego zobowiązania jest, abyśmy uczynili
wszystko, co jest w naszej mocy, aby prawo noachickie było
przestrzegane.”9
Jak więc widać z powyższego, od zastosowania
siły i uruchomienia pełnych zdolności zawartych w talmudycznym systemie karnym
powstrzymać może jedynie obawa przed niekorzystnymi reperkusjami politycznymi
wynikających z przedwczesnego ujawnienia wspomnianych zdolności represyjnych
halachicznego wymiaru sprawiedliwości. Można więc bez większego ryzyka
stwierdzić, iż w miarę dochodzenia narodu wybranego do „władzy sądzenia” nad
innymi narodami pętla prawa noachickiego na ich szyi będzie się raczej zaciskać
niż rozluźniać.
Istnieje ponadto pewna dodatkowa okoliczność
godna naszej uwagi. Otóż nieomal każde opracowanie nt. prawa noachickiego w ten
czy inny sposób nawiązuje do biblijnego incydentu związanego z miastem Sychem
(Rdz 34), oraz sposobem potraktowania jego mieszkańców przez synów Jakuba za
porwanie ich siostry - Diny. Wiele przemawia za tym, iż historia ta stanowi
klucz do zrozumienia specyfiki prawa noachickiego. Jak głosi Księga Rodzaju,
mieszkańcy Sychem pomimo zbiorowego przyjęcia przez nich wiary Jakubowej i
poddania się obrzezaniu - na trzeci dzień, gdy cierpieli boleści spowodowane tym
zabiegiem i nie mogli skutecznie walczyć, zostali pozbawieni broni a następnie
wymordowani przez synów Jakuba, którzy w ten sposób zemścili się za porwanie i
„zgwałcenie” swej siostry, pomimo zawartego wcześniej układu pokojowego.
Rabiniczne uzasadnienie tego czynu jest proste: mieszkańcy Sychem, widząc
bezprawne czyny swego władcy przyglądali się temu biernie a więc byli za to
bezprawie współodpowiedzialni.
Swoistego komentarza dostarcza na ten temat
zbiór żydowskich legend biblijnych: „władcom tego kraju czyn Szimona i Lewiego
napędził strachu i rzekli: Skoro tylko dwóch synów Jaakowa tak wiele sprawiło,
czego dokonają, jeśli wszyscy razem wystąpią? Zniszczą cały świat. I trwoga
przed Izraelem padła na Kananejczyków.” 10
Wielokrotnie powtarzający się fakt
przytaczania tego biblijnego epizodu w Sychem w kontekście prawa noachickiego
zdaje się świadczyć, iż uznanie i przyjęcie zasad prawa noachickiego przez
kogokolwiek nie oznacza z punktu widzenia prawa judaizmu automatycznego zmazania
dotychczasowych win dokonanych w stanie „pogaństwa” i nie stanowi samo przez się
„usprawiedliwienia”. Takie winy zdają się nie podlegać przedawnieniu. Jak
widzimy – trwoga ma paść także na współczesnych nienawistnych Bogu
„Kananejczyków”. Dzieje biblijne miasta Sychem stanowią tedy wymowne ostrzeżenie
dla ewentualnych kandydatów do łatwego i bezbolesnego „usprawiedliwienia” przez
przyjęcie prawa noachickiego.
Czy w związku z taką niewyobrażalną dla
współczesnego człowieka represywnością systemu noachickiego można więc dawać
wiarę zapewnieniom niektórych rabinów, że liberalizm nie stoi w sprzeczności z
prawem noachickim? Znacznie bardziej prawdopodobne, iż liberalizm pierwszy (obok
chrześcijaństwa - rzecz jasna) znajdzie się na ławie oskarżonych, dostarczając
na swych plecach głaz, którym się go następnie zgodnie z talmudyczną procedurą
kamienowania ukamienuje.
Niestety, wydaje się, iż Kongres oraz Senat
USA proklamując „Dzień Edukacji w USA” są na najlepszej ku temu drodze. W
rezolucji połączonych izb z 1991 r. czytamy, że etyczne wartości i zasady
zawarte w Siedmiu Prawach Noachickich są tymi zasadami i wartościami „bez
których gmach cywilizacji znajduje się w stanie poważnego zagrożenia nawrotem
chaosu”. I dalej: “Uzasadnione zatroskanie nie może pozwolić obywatelom tego
Narodu utracić poczucie odpowiedzialności za przekazanie tych historycznych
wartości i zasad z naszej odległej przeszłości pokoleniom przyszłości.” Z uwagi
na to Kongres i Senat USA postanawiają uczcić Rabina Menachema Mendela
Schneersona, przywódcy ruchu Chabad- Lubavitch, „który wspiera i upowszechnia te
etyczne wartości i zasady w całym świecie” i wyznaczyć dzień jego 89-tych
urodzin tj. 26 marca 1991 jako „Education Day,
U.S.A.”
Zastanówmy się: w ciągu całych ostatnich dziesięcioleci Sąd Najwyższy USA pod naciskiem środowisk żydowskich dokonał totalnej ateizacji (dechrystianizacji) szkolnictwa amerykańskiego, wypierając ze szkół amerykańskich tak skutecznie Ewangelię Chrystusową, tak, iż nawet Nowy Testament na półce szkolnej biblioteki jest sprzeczny z Konstytucją USA. Niekonstytucyjna stała się również ekumeniczna modlitwa przed rozpoczęciem lekcji. I oto nagle środowiska owe w osobach swoich autorytetów moralnych odkryły ogromne zagrożenie dla gmachu cywilizacji i widmo globalnego chaosu z braku etyki i zasad, któremu zapobiec może jedynie przyjęcie zbawczego noachickiego prawodawstwa. Popierając otwarcie sprzeczne tak z prawem naturalnym jak i noachickim amerykańskie ustawodawstwo proaborcyjne i ponosząc odpowiedzialność za nieustający holocaust nienarodzonych w USA, nie mówiąc o systemowej masowej deprawację sumień ludzkich, głoszą równocześnie rozpoczęcie naprawy świata tikkun olam i wyzwalanie tegoż świata z dwutysiącletniego Tohu (hebr. chaosu).
Przy okazji wyjaśnia się powód żydowskiego poparcia zabijania nienarodzonych pomimo jego niezgodności z prawem żydowskim: otóż okazuje się, że w przypadku otwartego wystąpienia Żydów przeciwko mordowaniu nienarodzonych mogłyby się pojawić „długofalowe zagrożenia szerokich interesów żydowskich”11. Sprzeczność? Nie, to tylko prosta kontynuacja w pełnej zgodności z faryzejską metodą zawieszania i unieważniania przykazań Bożych pod pozorem ich respektowania.
Do rozwoju antychrześcijańskiej filozofii prawa w Stanach Zjednoczonych przy pomocy orzeczeń Sądu Najwyższego USA przyczyniła się m.in. nie tylko osławiona Liga Antydefamacyjna (Anti-Defamation League – ADL), ale także rabini w rodzaju rabina Schneersona. On sam otaczany ogromnym, nadnaturalnym wprost szacunkiem, gdyż przez swych współwyznawców uważany za „prawdziwego” Mesjasza, a nawet o mało nie został uznany za takowego przez naczelny rabinat Izraela w 1986 r. 12, dawał niejednokrotnie wyraz talmudycznej etyce podwójnych norm moralnych - innych dla Żydów a innych dla nie-Żydów.
Nauczał więc Schneerson publicznie, m.in. w swych „Zbiorach rozmów” (ang. Gatherings of Conversations, 1965), powołując się na księgę Wyjścia (Wj 21;22), że “Halacha wymagana przez Talmud okazała, że nie-Żyd winien być karany śmiercią, jeśli zabija embrion, nawet jeśli embrion jest nie-żydowski, podczas gdy Żyd nie powinien być [zabijany] nawet jeśli embrion jest żydowski.” 13
Uzasadnienie, jakie podał Schneerson jest nader wiele mówiące: „(...) winno być powiedziane na temat ciała, że osoba żydowska jest całkowicie inna od ciała przedstawicieli wszystkich narodów świata”, a „różnica w wewnętrznej jakości [między nimi] jest tak wielka, że [ich] ciała winny być postrzegane jako całkowicie innego rodzaju. To jest powód, dlaczego Talmud orzeka, że jest halachiczna różnica w podejściu do ciał nie-Żydów [w porównaniu z ciałami Żydów] „ich ciała są na daremno.”14
„Większa nawet różnica istnieje w odniesieniu do duszy. Istnieją dwa przeciwne typy duszy, nie-żydowska pochodzi z trzech satanicznych sfer, podczas gdy żydowska dusza wywodzi się ze świętości. (...) Różnica pomiędzy Żydem a nie-Żydem polega na tym, że Żyd nie został [w przeciwieństwie do nie-Żyd] stworzony jako środek dla pewnego celu ale on sam jest celem, gdyż substancja wszystkich boskich emanacji były stworzone jedynie po to, aby służyć Żydowi. (...) Cale stworzenie istnieje tylko ze względu na Żydów.” 15
Jakie są konsekwencje tej teorii “pomocniczości” świata i reszty ludzkości w stosunku do Żydów, równie osobliwej jak hitlerowska doktryna o wyższości rasy panów? Według rabina Schneersona: „Nie powinniśmy niszczyć ważnej rzeczy z powodu czegoś pomocniczego. To prawda, że istnieje zakaz naruszania embrionu z uwagi na to, że będzie narodzony w przyszłości i w ukrytej formie już istnieje. Kara śmierci winna być nakładana jedynie w przypadku widocznych naruszeń; jak poprzednio wspomniane, embrion ma jedynie pomocnicze znaczenie (ang. subsidiary importance).
Co oznacza, oczywiście w logice rabina Schneersona, Talmudu i Kabały, że Żyd, sam w sobie cel całego stworzenia Bożego, nie powinien być zabijany za zabójstwo nienarodzonego, nawet jeśli embrion jest żydowski, pomocniczy zaś nie-Żyd powinien być zabijany zawsze za zabicie pomocniczego embrionu, bez względu na pochodzenie tego ostatniego.
Dodajmy, że orzeczenie rabina Schneersona zgodne jest z nauczaniem swego wielkiego poprzednika, założyciela Chabad-Lubavitch Zalmana Schneura (XVIII w), który głosił, w swym fundamentalnym dziele Tanya, że „wszyscy nie-Żydzi to odrzucone przez Boga odpadki (ang. supernal refuse)”. Nic więc dziwnego, że idee tego rodzaju znajdują swe twórcze rozwinięcie w czasach rozwoju nauki o genetyce. Na przykład czołowy przywódca Chabad-Lubavitch rabin Yitzchak Ginsburgh wyraził w wypowiedzi dla tygodnika „Jewish Week” doktrynę w wyższości żydowskiego DNA nad nie-żydowskim: „Jeśli każda komórka w ciele żydowskim zawiera boskość, jest cząstką Boga, wówczas każde pasmo DNA także jest cząstką Boga. Dlatego w żydowskim DNA jest coś szczególnego.”
Nic więc dziwnego, jeśli na mocy owej mistyczno-rasistowskiej doktryny „jeśli Żyd potrzebuje wątroby, czy można dla ratowania jego życia pobrać wątrobę niewinnego nie-Żyda? Prawdopodobnie Tora zezwalałaby na to. Żydowskie życie ma nieskończoną wartość.” „Jest [przecież] coś nieskończenie bardziej świętego i unikalnego w żydowskim życiu niż w nie-żydowskim.”
Talmudyczno-kabalistyczna doktryna o wyższości duszy żydowskiej nad nie-żydowską nie byłaby doktryną prawną w pełnym tego słowa znaczeniu, podobnie jak Talmud Talmudem, gdyby nie znalazła swego wyrazu w prawie noachickim: „Syn Noego karany jest śmiercią za pogwałcenie któregokolwiek z przykazań, podczas gdy Żyd za podobne wykroczenie nie zawsze”. Dlaczego? „Ponieważ Synowi Noego dane są te przykazania dla podtrzymania świata a nie przestrzegając ich przyłożył się on do załamania się społeczeństwa i świata w ogóle. Jako taki (Syn Noego) usunął się już sam ze świata i kara śmierci jest jedynie naturalnym rezultatem i wyrazem jego działania”16 – czytamy na internetowej stronie prowadzonej przez Ortodoksyjną Wspólnotę żydowską przy Uniwersytecie Stanu Pensylwania.
Wniosek jest prosty: duszy „pochodzącej od świętości” trudno jest „przykładać się do załamania społeczeństwa i świata w ogóle”. Owo załamanie cywilizacyjne natomiast to niemal wyłącznie skutek działania „trzech satanicznych sfer”, a naprawa świata (hebr. tikkun olam) podejmowana przez „świętość” światową, to ostateczne zniszczenie całej jego „nieświętości.”
Takich stron internetowych i podobnych wspólnot około-uniwersyteckich jak wyżej są obecnie w USA dziesiątki, jeśli nie setki. Wiadomo, iż w co najmniej trzech stanach w USA działają już gminy noachickie.
Ponadto, jak wynika z ostatniego orędzia prezydenta USA w sprawie „Dnia Edukacji i Partycypacji w USA”, obecnie „więcej niż 1400 centrów edukacji działa w 35 krajach łącząc duchowe i materialne potrzeby lokalnych wspólnot”. Niektóre źródła wspominają o 2400 takich ośrodków. Należy wyjaśnić, że owe centra noachickiej edukacji (w znacznej większości, jeśli nie w całości ,pod kontrolą Chabad-Lubavitch rabina Schneersona” są dla światowego systemu noachickiego tym, czym były komunistyczne komórki dla światowego komunizmu. Mogą zresztą istnieć i działać również dzięki wielomilionowym funduszom dostarczanym przez „dobroczynność” żydowskich miliarderów organizujących się w tym celu w mega grupy (oryg. mega-groups). Obecnie na mocy mandatu płynącego z „historycznej” rezolucji Kongresu i Senatu USA, z poparciem i błogosławieństwem prezydentów mogą przekazywać bez przeszkód przyszłym pokoleniom Amerykanów (i reszcie świata) własne zasady i wartości – to nic, że dokładnie odwrotne do tych, jakie przyjęto za podstawę przy powoływaniu Stanów Zjednoczonych Ameryki do życia.
„Rok ten (1991) będzie uważany jako rok, w którym trzeba posłużyć się edukacją i dobroczynnością, aby zawrócić świat z powrotem ku moralnym i etycznym wartościom zawartym w Siedmiu Prawach Noachickich” – czytamy w rezolucji połączonych izb amerykańskich podpisanej przez prezydenta G.H.W. Busha (seniora) a czyniącej z rabina Schneersona najwyższy autorytet moralny ludzkości. Śladami swego ojca-prezydenta postanowił także podążać G.W. Bush junior, proklamując dzień 4 kwietnia 2001 r. dniem „Edukacji i Partycypacji” (ang. „Education and Sharing Day, U.S.A.”), ponownie dla upamiętnienia 99-tej tym razem rocznicy (wg kalendarza żydowskiego) urodzin rabina Schneersona i jego wkładu w „nauczanie dzieci najwyższych standardów moralnego postępowania”. Prezydent G.W. Bush junior powtórzył ten akt 24 marca 2002 - nieodmiennie dla uczczenia 100 rocznicy urodzin rabina Schneersona, który „demonstrował potęgę nauczania innych zarówno intelektualnego jak i moralnego dostojeństwa”, a którego dokonania stanowią „latarnie morskie nadziei głoszące ideał znaczącego życia przez osobistą odpowiedzialność i oddanie tym, którzy są w potrzebie.”17
Analogiczne akty podpisywali również prezydenci Raegan i Clinton. Widać stąd, że jeśli tak dalej pójdzie, to wkrótce dzięki temu zbawiennemu noachickiemu prawodawstwu rodem z Talmudu i Mishneh Torah Majmonidesa z całej amerykańskiej wolności pozostanie jedynie absolutna wolność Synów Izraela w wymierzaniu swoim drogim „Synom Noego” kary śmierci pod pierwszym lepszym pretekstem.
Powstaje pytanie o przyczynę tak niebywałej „charyzmy moralnej” rabina Schneersona, iż doprowadziła do urzędowej proklamacji jako American Dream czegoś, co w warunkach rzeczywistej wolności słowa i swobody przepływu informacji zostałoby z dużo mniejszych powodów uznane za „amerykański horror” czy nawet „amerykański senny koszmar.”
Jedna z wielu możliwych odpowiedzi cząstkowych na to pytanie zdaje się być nad wyraz prozaiczna. Okazuje się bowiem, iż AIPAC (American Israel Public Affairs Committee) – wpływowe, ale tylko drugie co do wielkości lobby żydowskie reprezentujące 2-procentową mniejszość żydowską w USA, już w latach 1991-92 utrzymywało w swej stadninie parlamentarzystów amerykańskich ponad 200-tu z ogólnej liczby senatorów i kongresmanów. Innymi słowy od szeregu już lat około 40 proc. składu obu izb było pedantycznie kontrolowane pod kątem poprawności głosowania we wszystkich sprawach związanych w jakikolwiek sposób z tzw. „żydowskim interesem.”18
Czy zatem należy personalizować problem zastanawiając się, czy prezydent G.W. Bush junior jest szantażowany w kwestiach polityki blisko-wschodniej, czy może raczej uznać, iż cały system państwowości amerykańskiej jest zakładnikiem AIPAC i temu podobnych? Dodajmy, iż od 1992 sytuacja raczej nie uległa poprawie, zwłaszcza biorąc pod uwagę postawę Kongresu i Senatu wobec Bliskiego Wschodu, w tym amerykańską gotowość ponownego uczynienia zadość żydowskim żądaniom, by „prewencyjnie” zaatakować Irak.
Postawa arogancji USA na arenie światowej nawet w stosunku do swych europejskich sojuszników jest w zasadzie dość zrozumiała: w sytuacji kiedy w Europie nie ma już wrogów a są już tylko sami przyjaciele, nie ma potrzeby dłużej liczyć się z jakąkolwiek międzynarodową opinią publiczną, a w szczególności obawiać się, że jakieś państwa arabskie zagrożone osią Waszyngton-Izrael zbliżą się do Sowietów, powodując zachwianie równowagi sił. Można wreszcie zadbać o zaprowadzenie nowego światowego porządku wyłącznie według własnych reguł, zasad i praw, o jakim wspominał przed rokiem G.W. Bush.
Zauważmy, że liczne posunięcia amerykańskie jak bojkot wraz z Izraelem konferencji WCAR w Durbanie, wspieranie izraelskich sprzeciwów wobec prób ustanowienia ONZ-owskiej inspekcji w Izraelu – ostatnio w sprawie masakry ludności cywilnej w Jeninie, wreszcie najświeższe przykłady – wycofanie podpisu USA w sprawie trybunału międzynarodowego ds. zbrodni przeciwko ludzkości oraz blokowanie międzynarodowej konwencji przeciw torturom – zmierzają w tym samym kierunku: w kierunku demontażu wypracowanego po II wojnie światowej światowego systemu pokojowego rozwiązywania konfliktów międzynarodowych.
Wspomniany proces demontażu systemu bezpieczeństwa międzynarodowego nie wydaje się być przypadkowy w świetle znanych nam już przygotowań do zaprowadzenia prawa talmudycznego na całym globie. Jest względnie oczywiste, że aby można było podważyć system polityczny i moralno-etyczny w jednym kraju, potrzebna jest wojna lub rewolucja lokalna, aby jednak można było zakwestionować w sposób generalny cały światowy system i narzucić diametralnie inny system zasad i wartości w skali globalnej – niezbędna jest wojna globalna, która wstrząśnie do fundamentów wszystkimi tego systemu instytucjami i wspólnotami, rządzącymi i rządzonymi. Wojna, która pozwoli zawiesić stopniowo prawa i wolności obywatelskie, zamknie usta prawdzie i znajdzie zręczne usprawiedliwienie dla każdej zbrodni; wojna, która będzie zmuszać jednostki i całe narody do codziennego wyboru pomiędzy „wczorajszymi” racjami etycznych a „dzisiejszym” pragnieniem bezpieczeństwa lub wolą elementarnego przetrwania. Wojna, dzięki której możliwe będzie dosłownie wszystko – nawet coś tak niewyobrażalnego jak... prawo noachickie.
Uważającemu się za mesjasza rabinowi Schneersonowi wojna jako środek zaprowadzania pokoju mesjańskiego nie była obca. Od 1967 r. tj. od wojny sześciodniowej aż do śmierci wspierał on swoim autorytetem wojny izraelskie i przeciwstawiał się wycofywaniu z zajętych przez Izrael terytoriów, obiecując łaski Boże z tego tytułu. Niezwykle cenił sobie Ariela Sharona, gdy ten jako zwierzchnik izraelskich sił zbrojnych poczynał sobie w Libanie niczym biblijny Jozue, o czym świadczy los zrównanych z ziemią obozów uchodźców palestyńskich Sabra i Shatila w 1982 r. Do takiej postawy armii izraelskiej zachęcał wojskowy główny rabinat, który nawet opublikował mapę Libanu z zaznaczonymi na niej miejscowościami nazywanymi według księgi Jozuego, dla zaznaczenia prawa Izraela do tych terytoriów jak również dla usprawiedliwienia bezwzględnej eksterminacji cywilnej ludności, co określano eufemistycznie mianem „puryfikacji”.
Popularność wśród ektremistycznych grup religinych Sharon tłumaczy się między innymi doprowadzeniem przez niego do przyjęcia w 1993 r. za płaszczyznę programową bloku Shas „granic biblijnych” Ziemi Izraela. Należy zaznaczyć, iż w najdalej idącej wersji tych granic Ziemia Izraela miałaby rozciągać się od północnego Egiptu, Jordanię, znaczną część Arabii Saudyjskiej, Kuwejt i część Iraku na południe od Eufratu, Liban, cała Syrię, dużą część Turcji, oraz Cypr. 19 Dodajmy, iż obecne zainteresowanie amerykańskich i izraelskich kół żydowskich doprowadzeniem do wojny z Irakiem spowodowane jest ich pragnieniem Wielkiego Izraela w granicach biblijnych.
Chabad-Lubavitch nie jest zresztą jedyną grupą w Izraelu mająca silne skłonności do wojny. Działa tam bowiem również inny ultra-ortodoksyjny Gush Emunim, ruch osadników żydowskich silnie zmilitaryzowanych osiedli żydowskich na terenach Zachodniego Brzegu Jordanu okupowanego przez Izrael od 1967 r. Od Chabadu różni się on tym, że o ile ten ostatni jest silnie antysyjonistyczny, o tyle Gush Emunim jest skrajnie prosyjonistyczny. Przedstawicielem tej orientacji w rządzie w okresie rządów premiera Rabina był rabin Yehuda Amital, zdaniem Shimona Peresa dość umiarkowany. Wypowiedział się on następująco na temat wojny Yom Kippur w 1973 r.: “Wojna ta wybuchła przeciwko odnowieniu królestwa Izraela, które w swej metafizycznym (nie tylko symbolicznym) znaczeniu jest świadectwem załamania się ducha splugawienia w świecie zachodnim... Goje walczą jedynie o przetrwanie jako goje, jako rytualnie nieczyści. Nikczemność prowadzi swoją walkę o przetrwanie. Wie ona, że w wojnie Boga nie ma miejsca dla Szatana, dla ducha splugawienia, ani dla resztek zachodniej kultury...”
Również dla wspomnianego reprezentanta Gush Emunim wojna eksterminacyjna stanowi środek na drodze do królestwa mesjańskiego. Na pytanie dlaczego należy kontynuować wojnę, skoro twierdzi się, że mesjasz już nadszedł, Amital odpowiada: „Wojna rozpoczyna proces oczyszczania, udoskonalania, czyszczenia i oczyszczania wspólnoty Izraela.” Mesjasz wedle powszechnych przekonań ma być zwycięzcą nad wrogami Izraela, „puryfikatorem” Ziemi Izraela z wszelkich nieprzyjaciół, a jedynymi nie-Żydami, którzy mieliby prawo przebywać w Eretz Izrael, w odnowionym Królestwie Bożym są tzw. sprawiedliwi, czyli Noachici.
Tę samą ideę ostatecznego wykorzenienia odwiecznych wrogów, ale w skali całego globu prezentuje kabalistyczna strona internetowa zajmująca się propagowaniem rasistowskiego mistycyzmu wspomnianego już rabina Ginsburga, specjalisty od boskiego DNA, wiernego ucznia rabina Schneersona. Znając już „ukryte przymioty” prawa Tory i Talmudu, możemy wniknąć w samą istotę prawa noachickiego: „Każde z siedmiu praw noachickich posiada swój wymiar wewnętrzny. Oto siedem zasad wiary i Bożej służby, ku której obecnie zwracamy naszą uwagę. By zacząć musimy wyrazić pewną generalną zasadę. Tikkun olam, „prostowanie” świata zależne jest od tego, jak nie-Żydzi odnoszą się do Żydów. Nie-Żyd nie może być sprawiedliwym poganinem, jeśli w swoim sercu nie czuje pociągu do Narodu Boga, nie wspominając o spełnianiu przez niego mnóstwa dobrych uczynków i o jego wspaniałych cechach charakteru. Jeśli nie-Żyd nienawidzi Żydów do tego stopnia, że poprzysiągł ich zniszczyć, Tora uznaje go za część narodu Amaleka - arcywroga Izraela, którego Naród Żydowski ma przykazane unicestwić.” 20
Tymczasem w globalny przewrót cywilizacyjny włączają się nie tylko amerykańskie radykalne środowiska religijne oraz wielkie wielomiliardowe grupy kapitałowe. W USA od kilkudziesięciu lat funkcjonują zarówno osobistości jak i całe intelektualne środowiska ateistyczne zasadniczo kwestionujące wartość cywilizacji zachodniej i chrześcijaństwa działające aktywnie na rzecz rewolucyjnej zmiany systemu wierzeń i wartości na świecie.
Jednym z czołowym przedstawicieli i ideologów
tej grupy był do niedawna (1997) prof. Willis W. Harman dyrektor Ośrodka Badania
Polityki Społecznej przy Stanford Research Institute w Kalifornii, a zarazem
prezes Instytutu Nauk Noetycznych w Sausalito w Kalifornii. Zanim jeszcze
ktokolwiek słyszał o Huntingtonie i jego „Starciu cywilizacji”, o końcu historii
Fukuyamy, Harman wraz z Klubem Rzymskim (zał. 1967 r.) propagował praktycznie
biorąc, od roku 1967 r. teorię „przewrotu kopernikańskiego” w światowym
systemie religii, wierzeń i przekonań. (Dodajmy na marginesie, iż rok 1967 jest
to moment opanowania przez Izrael Jerozolimy i Zachodniego Brzegu Jordanu w
wyniku wojny 6-dniowej, co dało asumpt do wielu spekulacji na temat tzw. „czasów
ostatecznych” i wzbudziło wielką, trwającą po dziś dzień falę żydowskich nadziei
mesjanistycznych na świecie). Harman w rozmowie z Wiktorem Osiatyńskim w 1984 r.
wyraził swą nader daleko idącą determinację w kierunku przeprowadzenia
wspomnianego przewrotu globalnego. „Gdyby istniało 95 proc. prawdopodobieństwa –
stwierdził - że wysadzimy świat w powietrze albo skończymy tak, jak starożytny
Rzym skończył, to i tak nie miałoby to dla mnie żadnego znaczenia. Bo nawet
wówczas stałbym po tej samej stronie, co teraz.”21
W ten sposób Stany Zjednoczone Ameryki, dla wielu symbol wolności i demokracji, niegdyś przybrana ojczyzna milionów chrześcijańskich osadników i emigrantów europejskich, nie mająca sobie równych potęga w jednobiegunowym układzie globalnym po upadku totalitarnego systemu komunistycznego jawi się dziś jako kulturowo-cywilizacyjne, polityczne i zbrojne ramię „zasad i wartości etycznych” rabina Schneersona-Majmonidesa – oto z jaką nową totalitarną perspektywą przychodzi nam się zmierzyć u samego zarania XXI w.
Jest to, jak się wydaje, mniej więcej ta sama wizja, którą nakreślił Shimon Peres podczas swojej wizyty w Polsce w styczniu 2000 r. Nawiązując do biblijnego słupa ognia i dymu, jaki towarzyszył Żydom podczas ich wyjścia z Egiptu, Peres stwierdził w sposób autorytatywny i nie pozostawiający miejsca na wątpliwość, iż wkrótce zostanie napisana nowa, prawdziwa historia świata i wszystko, co sprawiedliwe, znajdzie się w pełnym świetle i w chwale, to zaś, co niegodziwie i niesprawiedliwe, zginie w dymie i w pyle. Równocześnie Peres wyznał, że do pewnego momentu w historii „drogą poprawy życia żydowskiego” był komunizm – obecnie taką drogą jest jego zdaniem syjonizm.
1 The Leadership of Rabbi Menachem Mendel
Schneerson,
http://www.torahforgentiles.com/Rebbe.htm
2 O. Jacek Salij, Niezmienność Ewangelii i zmienność praw kościelnych,
http://mateusz.logon.bydgoszcz.pl/ksiazki/js-pww/js-pww_47.htm
3 Yitzchok D. Smith, Official Protest Against the Cardozo Noachide
Conference, March 22, 2000
http://www.noahide.com/protest.htm
4 Yirmeyahu Bindman, Seven Noachide Laws, http://www.rb.org.il/noahide/noahinstitute.htm
5 Yoel Cohen, The Political Role of the Israeli Chief Rabinate in Temple
Mount Question, Jewish
Political Studies Review Volume
11:1-2, Spring 1999, http://www.jcpa.org/jpsr/s99-yc.htm
6 The Seven Laws of Noach and Related Concepts,
http://www.auburn.edu/~allenkc/7laws.html
7 Question 12.21: What Is the Jewish Position on Capital Punishment?
http://www.faqs.org/faqs/judaism/FAQ/06-Jewish-Thought/section-22.html
8 Chanuka
Torah,
http://www.israelvisit.com/top/chanuka.shtml
9 The Obligation of Jews to Seek Observance of Noachide Law by Gentiles:
Theoretical Review, http://www.jlaw.com/Articles/noach2.html#b144
10 Micha Josef Bin
Gorion Berdyczewski, Żydowskie legendy biblijne, Uraeus, Gdynia 1996, s.
253-256.
11 The Obligation of Jews to Seek Observance of Noachide Law by Gentiles:
Theoretical Review, http://www.jlaw.com/Articles/noach2.html#b144
12 Yoel Cohen, The Political Role of the Israeli Chief Rabinate in Temple
Mount Question, Jewish
Political Studies Review Volume
11:1-2, Spring 1999, http://www.jcpa.org/jpsr/s99-yc.htm
13 Allan C. Brownfeld, Extremism in Israel Is Fueled by a Growing
Ultra-Orthodox Movement in the U.S.,
http://www.hoffman-info.com/palestine5.html
14 Israel Shahak and Norton Mezvinsky, Jewish Fundamentalism in Israel,
Pluto Press, London, 1999. Peter Myers, September 12, 2001, http://users.cyberone.com.au/myers/shahak2.html
15 Tamże.
16 The Noachide Law of Justice, Chabura-Net,
http://home.nyu.edu/~asr209/noach.html
17 Education and Sharing Day, U.S.A., http://www.whitehouse.gov/news/releases/2002/03/20020325-4.html
18 Deconstructing Cynthia McKinney,
http://www.atljewishtimes.com/archives/1999/110599cs.htm
19 Izrael Shahak,
Żydowskie dzieje i religia, Żydzi i goje – XXX wieków historii, Fijorr
Publishing, Warszawa-Chicago 1997.
20 The Seven Principles of Divine Service for Righteous Gentiles. Kabbalah
and Modern Life -- Jews and Non-Jews, http://www.inner.org/noahide/noach4.htm
21 Nowa Rewolucja
Kopernikańska, Rozmowa Wiktora Osiatyńskiego z prof. Willisem W. Harmanem,
Mandragora za: „Literatura” nr 9/24/84 r.