POPRZEDNIA STRONA

Koło Kepplera i Himmlera.

Jak już wspomniano w poprzednich rozdziałach "Koło Kepplera"  powstało z inicjatywy Wilhelma Kepplera, prezesa jednej z filii "I.G.Farben" i było  grupą przemysłowców zdecydowanych w 1931 roku na stałe kierowanie funduszy na rzecz Hitlera i jego partii. Jak się okazuje "ośmiu z czterdziestu dyrektorów , których liczyło Koło w latach 1931-1944 , zasiadało w tym samym czasie w "I.G. Farben", inni w radach "AEG" i "Vereinigte Stahlwerke". Wszyscy oni pracowali w stałej i bezpośredniej symbiozie ze "Standard Oil" , "ITT", "General Electric" i licznymi bankami z Wall Street, w tym z bankiem Henry Schrodera oraz grup "Dillon, Read & Co.", "Kuhn, Loeb & Co.". Thysen wpłacił w 1931 roku 250 000 marek bezpośrednio na konto "Bank voor Handel en Scheepvart", banku połączonego z grupą Harrimanów w Nowym Jorku "  ([2] str. 181). 

Udział finansjery z Wall Street w "Kole Kepplera" w 1933 r.  ( [1] str.131).

Udział finansjery z Wall Street w "Kole Himmlera" w 1944 r.  ( [1] str.131).

Począwszy od 1932 roku w spotkaniach "Koła Kepplera" zaczął brać udział Heinrich Himmler, a poprzez niego także inni wysocy funkcjonariusze SS ([1] str. 125). Dzięki temu Himmler zaczął  stopniowo odgrywać w nim decydującą rolę , tak ,że wkrótce stało się ono "Kołem Himmlera". W marcu 1933 Keppler został wybrany do Reichstagu i stał się finansowym ekspertem Hitlera. Trwało to jednak niedługo, gdyż wkrótce został zastąpiony na tym stanowisku  przez Hjalmara Schachta, a następnie wysłany do Austrii, gdzie w 1938 roku objął funkcję Komisarza Rzeszy. Mimo to Keppler  pozostał nadal wśród elity finansowej hitlerowskich Niemiec zajmując wiele dyrektorskich stanowisk w tamtejszych firmach. Był on między innymi  w zarządzie dwóch oddziałów "I.G. Farben"  - "Kontinental Oil A.G." oraz "Braunkohle-Benzin A.G.". Nawiasem mówiąc ta ostatnia firma wykorzystywała opracowany przez "Standard Oil of New Jersey" sposób wytwarzania syntetycznej benzyny, co świadczy o tym ,że niezwykle ważne dla przemysłu zbrojeniowego Niemiec technologie pozostawały pod  kontrolą niewielkiej grupy ludzi działających ponad granicami państw w imię swoich własnych interesów ([1] str. 124). Po odejściu Kepplera kierownictwo "Koła" objął Himmler, zaś nadzór pod względem organizacyjnym sprawował  nadal Kurt von Schroeder, jeden z założycieli "Koła Kepplera" i dyrektor banku J.H.Steina w Kolonii, który wkrótce założył mundur generała SS.  Począwszy od 1933 roku Kurt von Schroeder był również reprezentantem interesów "ITT" w Niemczech    ([1] str. 121), która to firma dokonywała, poprzez kontrolowane przez siebie oddziały w Niemczech, płatności między innymi na rzecz funduszu SS Himmlera zorganizowanego w ramach "Koła Himmlera".  Zapewniło to tej korporacji lokowanie swego kapitału  w niemieckim przemyśle zbrojeniowym, choćby  w zakładach Focke-Wulf , produkujących samoloty myśliwskie użyte później także przeciwko USA ([1] str. 83). Drugą ważną osobą reprezentującą SS w "Kole Himmlera" i jednocześnie interesy "ITT" był SS-Untersturmfuhrer Emil H.Meyer , dyrektor wszystkich oddziałów "ITT" w Niemczech oraz członek zarządu "Dresdner Bank AEG"   ([1] str. 128).  Jak wynika z tajnego raportu SS z dnia 2 października 1934 roku, aż 20% członków "Koła" było masonami, co jednak w niczym nie przeszkadzało , gdyż "nie ujawniono nic niestosownego przeciwko nim" ([2] str. 305).  A.C.Sutton w swojej pracy przytacza list z 25 lutego 1936 roku , z którego wynika , że dla potrzeb  funduszu SS Himmlera założono "Sonder Konto S" czyli "Konto Specjalne S", gdzie przemysłowcy i bankierzy lokowali swoje składki aż do końca 1944 roku. Co więcej "Sonder Konto S" zostało założone we własnym banku Kurta von Schroedera czyli "J.H. Stein Bank" w Kolonii pozostającym w ścisłym związku z firmą jego krewnego czyli "J.Henry Shroder Banking Corporation" w Nowym Jorku. ([1] str. 129). O trwałości i ponadnarodowym charakterze tych powiązań świadczy również następujący fakt ([2] str. 193-194): 

"w 1945 roku James Stewart Martin , szef sekcji ekonomicznej amerykańskiego Departamentu Sprawiedliwości w Niemczech, od chwili swego przybycia do Kolonii chciał prowadzić dochodzenia w aktach banku Steina, który odegrał rolę w finansowaniu nazizmu. Ale kapitan Norbert A.Bogdan z wydziału finansowego Komisji Kontroli formalnie zakazał mu tego - co ujawnił Sutton. "W każdym razie" zapewniał Stewarta Bogdan "znalazłby pan tam tylko obierzyny bez żadnej wartości !" Kapitan Norbert A.Bogdan był w cywilu ni mniej ni więcej , tylko wiceprezesem "J.Henry Schroder Banking Corporation" w Nowym Jorku, banku "ITT" i "bliźniaka" banku Steina. Który zwyczajnie zmienił imię. Nikt o tym więcej nie mówił. Ani  na przykład o korespondencji z dnia 25 lutego 1936 , która sygnalizowała bliskie wpłaty na "Konto Specjalne S" - konto "Koła Himmlera", dawnego "Koła Kepplera" - otwarte w banku J.H.Steina . To ,że nie naucza się tego w szkołach w ramach historii współczesnej, że nie odnajdujemy tych faktów w najbardziej renomowanych książkach, to są , oczywiście , tylko pewne "zbiegi okoliczności". Tak jak całkiem przypadkowym zbiegiem okoliczności było to, że u kolebki rewolucji bolszewickiej oraz osiągnięć przemysłowych i wojskowych ZSRR odnajdujemy te same zagraniczne zespoły bankierskie i przemysłowe, które były zamieszane w utwierdzanie i ekspansję nazizmu ." 

Niemal jedna czwarta wpłat dokonywanych w 1944 roku na "Sonder Konto S" funduszu SS Himmlera pochodziła z niemieckich filii "ITT" reprezentowanych przez Kurta von Schroedera, co przedstawia tabela poniżej: 

Wpłaty dokonywane przez  filie "ITT" w Niemczech w latach 1943-1944 na 

"Sonder Konto S" funduszu SS Himmlera  ([1] str. 128). 

Duży udział we wpłatach na fundusz SS Himmlera miało też "Standard Oil of New Jersey", poprzez swoją  (94% udziałów) niemiecką filię "Deutsche - Amerikanische Gesellschaft" (DAG). W latach 1943 i 1944 wyniosły one 24 000 marek (RM)  ([1] str. 132). Również w przypadku "AEG - German General Electric" istnieją ścisłe związki z tym funduszem, bowiem dwaj dyrektorzy "AEG" Friedrich Flick i Otto Steinbrinck i jednocześnie członkowie "Koła Himmlera" wpłacili w latach 1943 i 1944 po 100 000 marek na "Sonder Konto S". Jednak najbardziej znaczącą postacią wśród dyrektorów "AEG" związanych z "Kołem Himmlera" był Robert Pferdmenges  współudziałowiec z banku "Pferdmenges & Co." będącego sukcesorem żydowskiego  banku "Sal Oppenheim" w Kolonii ([1] str. 130). Ta zmiana szyldu (od 1934 r.)  wynikała z tego, że  bankierzy Sal i Waldemar Oppenheim otrzymawszy za swe zasługi dla reżimu hitlerowskiego status "honorowych aryjczyków" , usunęli się na drugi plan, za swego współudziałowca , bankiera Roberta Pferdmengesa, zasiadającego wraz z nimi i Kurtem von Schroederem w radzie administracyjnej kartelu "AEG" ([2] str. 174). Jak pisze P.Vilemarest ([2] str. 309):

"Przed 1914 istniało w Niemczech 1221 banków prywatnych. W 1933 - 1709. Pięć lat później - 491, z powodu przeniesienia się za granicę lub konfiskaty banków żydowskich. W chwili, gdy w 1948, na bazie tajnego planu monetarnego dostarczonego przez Schachta z więzienia władzom amerykańskim, rodziła się Republika Federalna, istniało w Niemczech 300 banków prywatnych. W 1984 zostało ich tylko 79. Jeden bank żydowski przetrwał ten wiek, wliczając w to okres nazizmu, i przyjął ponownie swe imię w 1948 - bank Oppenheimów, którego właściciele byli ogłoszeni „honorowymi aryjczykami", podczas gdy sami schowali się za plecami ich wspólnika Roberta Pferdmengesa. Ten ostatni, tak jak Otto Abetz, Abs i inni naziści należał faktycznie do niemieckiego odgałęzienia Synarchii. Tak samo jak wielu z von Oppenheimów. Hermann J. Abs, który wszedł w 1929 do „Delbruck, Schinkler Co." przeszedł w 1937 do "Deutsche Bank". Najstarszy z Oppenheimów miał od 1940 do 1944 dwa biura w Reichsbank (Banku Rzeszy). Był on od 1934 doradcą Ernsta Kaltenbrunnera, osobistości numer trzy w hierarchii SS, w tym samym czasie zresztą co Schacht i Funk (dyrektor Reichsbank). Miał on prawo podpisu wszystkich ewentualnie podejmowanych sum z tajemniczego konta nr 31.611 niejakiego Maxa Heiligera ... który nigdy nie istniał (!) Fakt ten figuruje w archiwach procesu w Norymberdze. W rzeczywistości to specjalne konto służyło od 1937 roku dla deponowania pieniędzy w gotówce i biżuterii skonfiskowanych Żydom. Bank Oppenheim/Pferdmenges wzbogacił się między innymi w maju 1936 dzięki konfiskacie grupy L. Halevy'ego z Kolonii - 500 milionów ówczesnych marek za „odszkodowanie" dla tegoż w wysokości miliona 100 tysięcy marek... Dzieci Oppenheimów przez małżeństwa „wyroiły się" w różnych krajach latynoamerykańskich, między innymi w Argentynie, gdzie jeszcze w 1979 obecny „numer jeden" rodu Oppenheimów byt konsulem honorowym Republiki Federalnej Niemiec. Dwóch dziennikarzy próbujących wyjaśnić te sprawy dla dobra historii współczesnej przypłaciło życiem swoje poszukiwania. Zginął również autor książki opublikowanej w 1979 r. w wydawnictwie „Belfond", w której Oppenheimowie kryli się pod nazwiskiem Frankenheim . Publikacja ta została całkowicie zignorowana przez prasę - z pewnością pod czyimś naciskiem lub w wyniku autocenzury. (...) Oppenheimowie są również od lat dwudziestych członkami Synarchii europejskiej , zdecydowanej organizować Nowy Porządek Światowy we współpracy z ZSRR  ."

Reklama banku Oppenheimów w "Inernational Herald Tribune" z kwietnia 1986 ( [2] str.307).

Literatura:

1. A.C.Sutton - "Wall Street and the rise of Hitler" -  Seal Beach 1976.

2. P.Vilemarest - "Zródła finansowe komunizmu i nazizmu" - Warszawa 1997.

3. H.Kardel - "Hitler założycielem Izraela?" - Warszawa 1996.

4. J.A.Cervera - "Pajęczyna władzy" - Wrocław 1997.

5. H.Pająk - "Bestie końca czasu" - Lublin 2000.