POPRZEDNIA STRONA

Plan Dawesa i Younga.

Traktat Wersalski narzucił po zakończeniu I wojny światowej wysokie reparacje wojenne na pokonane Niemcy. Ich roczna wysokość miała wynosić 132 miliardy marek, co stanowiło blisko jedną czwartą całkowitego  niemieckiego eksportu w 1921 roku. Było to powodem bardzo ciężkiej sytuacji ekonomicznej w tym kraju, co  później  doprowadziło także  do łatwiejszej  akceptacji hitleryzmu przez zubożone społeczeństwo niemieckie. Jak się okazało wypłacanie tak wysokich reparacji przez Niemcy było w praktyce niewykonalne. Tym niemniej międzynarodowi bankierzy, którzy wcześniej świetnie zarobili na I wojnie światowej, również teraz postanowili wykorzystać swoją szansę  przez zrealizowanie planu zyskownych  pożyczek dla pokonanych Niemiec. Do tego celu posłużono się autorytetem rządu USA, bo choć strona techniczna całego przedsięwzięcia nie była przezeń formalnie zatwierdzona, to faktycznie cały plan uzyskał jego aprobatę ([1] str. 23).  W 1924 roku utworzono międzynarodową grupę ekspertów  pod przewodnictwem  amerykańskiego bankiera Charlesa G.Dawesa, której zadaniem miało być opracowanie skuteczniejszego programu płatności reparacji wojennych przez Niemcy. W wyniku prac tej grupy powstał tzw. Plan Dawesa, który jak podsumował prof. Carroll Quigley  był w istocie "dziełem J.P.Morgana" i polegał między innymi na zrealizowaniu serii zagranicznych pożyczek dla gospodarki niemieckiej w wysokości ponad 800 milionów dolarów. Zyski z tych pożyczek zostały użyte w latach 1920-tych do budowy karteli przemysłowych stanowiących podstawę gospodarki Trzeciej Rzeszy ([1] str. 24).  Drugim, kluczowym reprezentantem ze strony USA w pracach owej grupy był  Owen Young , prezydent "General Electric Company", kontrolowanego przez  J.P.Morgana. Znaczącą rolę w zrealizowaniu Planu Dawesa  ze strony niemieckiej  odegrał także  Hjalmar Schacht, w 1924 roku prezydent Reichsbanku. Był to człowiek także ściśle związany z międzynarodowym kapitałem spod znaku Wall Street. Okazuje się bowiem , że jego ojciec  - William Schacht, był dyrektorem  firmy ubezpieczeniowej "Equitable Life" Rockefellera  na obszar Niemiec. Wyemigrował on kiedyś do Stanów Zjednoczonych, po czym powrócił do Niemiec w 1876 roku , ale już z amerykańskim obywatelstwem i zamieszkał  w Berlinie wraz ze swoim synem Hjalmarem Horace Schachtem, przyszłym "czarnoksiężnikiem " hitlerowskich finansów. Tenże Hjalmar w 1918 roku w wieku czterdziestu lat przyłącza się do rady robotniczej i żołnierskiej Berlin-Zehlendorf, co dowodzi, że w istocie międzynarodowy kapitał nie zna barw ani "niedorzecznych" podziałów  na "prawicę " i "lewicę". Po tym krótkim "epizodzie" Hjalmar Schacht wchodzi pomiędzy dyrektorów niemieckiego Banku Narodowego , kopii amerykańskiego Banku Federalnego. W radzie tego banku zasiada także Martin Schiff ze znanej rodziny Schiffów, która kierowała w Nowym Jorku firmą "Kuhn, Loeb & Co." skąd rozpoczęło się pierwsze wielkie finansowanie rewolucji bolszewickiej w Rosji. W najbliższym otoczeniu Schachta znajduje się także Emil Wittenberg , który w towarzystwie Maxa Maya z "Morgan Guaranty Trust" był w 1923 roku współdyrektorem pierwszego międzynarodowego banku sowieckiego "RusKomBank" ([2] str. 78). Kontynuacją Planu Dawesa był tzw. Plan Younga. Został on sformułowany w 1928 roku przez agenta J.P.Morgana, Owena Younga i w konsekwencji doprowadził Hitlera do władzy w 1933 r. Podobnie jak to było w poprzednim wypadku  tak i teraz  postanowiono wesprzeć gospodarkę niemiecką ogromnymi zagranicznymi pożyczkami, zresztą bardzo zyskownymi dla kredytodawców. Jak się okazuje mimo, że  w wyniku realizacji planów Dawesa i Younga  w latach 1924-1931 Niemcy zapłaciły aliantom kwotę 36 miliardów marek  jako reparacje wojenne, to w tym samym czasie  otrzymały one  33 miliardy marek w ramach  zagranicznych kredytów. Tak więc rzeczywista wartość reparacji wpłaconych przez Niemcy wynosiła "tylko" 3 miliardy marek ([1] str. 24).  W ten  sposób "wpompowano" ogromne sumy w rozbudowę gospodarki niemieckiej, szczególnie tej związanej z przemysłem zbrojeniowym  i poddano ją kontroli kapitału międzynarodowego . Uzyskano to między innymi przez kartelizację  niemieckich firm , a także umieszczanie w ich radach nadzorczych ludzi związanych zagraniczną finansjerą. Przykładowo w  międzynarodowych radach "IG Farben" zasiadali : Edsel Ford , Walter Teagle ("Standard Oil") czy Paul Warburg ("Federal Reserve Board") - doradca Roosevelta ([2] str. 165).  Kluczową rolę w usprawnieniu i rozwoju sytemu monetarnego i finansowego Rzeszy odegrał wspomniany już Hjalmar Schacht , który ([2] str. 199) :

" kazał używać wykrętów stwarzanych przez Plany Dawesa  i Younga, wobec reparacji , których oczekiwali europejscy sprzymierzeńcy. Najpierw zainkasował on 826 milionów dolarów, co przywróciło przemysłowi niemieckiemu siłę ekspansji. Następnie otrzymał redukcję rocznych spłat reparacji wojennych. Potem znienacka zdewaluował markę i w ten sposób wykupił za bezcen marki znajdujące się za granicą , wykorzystawszy wcześniej dolary i inne środki dla prosperity Niemiec, które pozwalały sobie na gospodarkę wojenną. Kredytodawcy i inwestorzy amerykańscy nie stracili nic. Z czasem przyznali się do tego, ponieważ uczestniczyli w tych przedsięwzięciach ." 

Co ciekawe w pierwszych spekulacjach niemiecką marką od 1921-1923 brał także udział Franklin Delano Roosevelt. Jak przypomniał w jednej ze swoich prac A.C.Sutton, Roosevelt założył w Kanadzie spółkę "United Europeen Investors" (UEI) wyspecjalizowaną w inwestycjach w Niemczech, a jego głównym finansowym "wspomożycielem" w tym przedsięwzięciu był wspomniany już Owen Young z grupy Morgana ([1] str. 25). Co więcej siedzibą własnej fundacji Roosevelta "Warm Spring Foundation" oraz jego wspólników z UEI był znowu słynny  biurowiec przy 120 Broadway. Do owych wspólników późniejszego prezydenta USA należeli między innymi Max Warburg, ze znanej dynastii bankierskiej oraz Wilhelm Cuno, ówczesny prezes "Hamburg-America Line" (HAPAG), a od 1921 roku kanclerz Weimaru ([2] str. 196). Tenże Cuno, wywodzący się z Niemieckiej Partii Ludowej, reprezentującej  wysoką finansjerę niemiecką, prowadził kampanię przeciw reparacjom wojennym przewidzianym w Traktacie Wersalskim. Dla pokazania niemożności płacenia tych sum -"kazał on przez dwa lata drukować banknoty z taką gorliwością, że w lecie 1923 podał się do dymisji , aby uniknąć odpowiedzi na kłopotliwe pytania" ([2] str. 197). Zasadniczym elementem w Planie Younga było również utworzenie "Banku Rozliczeń Międzynarodowych" (Bank for International Settlements - B.I.S.) z siedzibą w  Bazylei w Szwajcarii, który w  latach 1930-tych stał się pewnego rodzaju centrum w tworzeniu systemu światowej kontroli  i  rodzaju wielkiej planetarnej całości gospodarczej. Bank ten kontynuował bez przeszkód swoją działalność przez cały okres II wojny światowej, służąc grupie międzynarodowych bankierów jako narzędzie  do wymiany środków, planów i idei mających na celu ustanowienie powojennego porządku świata.  Jak podkreśla Sutton pomysł  utworzenia tego banku przedstawił Hjalmar Schacht, który u boku Owena Younga przyczynił się także, po 1945 roku, do utworzenia "Międzynarodowego Banku Rozbudowy i Rozwoju" (International Bank for Reconstruction and Development) ([1] str. 26-27). W sumie z pomocą międzynarodowej finansjery, tylko w latach 1924-1926 "wpompowano" do Niemiec 975 milionów dolarów, z czego 826 milionów dolarów poszło do wielkiego przemysłu, w tym 170 milionów posłużyło do założenia trzech karteli stanowiących podstawę dla rozwoju gospodarki III Rzeszy ([2] str. 163):

- "Vereinigte Stahlwerke" - węgla i stali 

- "AEG" - czyli niemieckiego "General Electric"  - elektryczności

- "I.G. Farben" - przemysłu chemicznego

Rozdział pożyczek amerykańskich dla Niemiec - Plan Dawesa 1924-1926    ([2] str. 161). 

Chociaż oficjalnie Plany Dawesa i Younga były rezultatem prac zespołów międzynarodowych ekspertów, to w istocie stały za nimi następujące grupy finansowe, mające od 1919 roku siedziby w Nowym Jorku, w słynnym budynku przy 120 Broadway ([2] str. 164) - "Morgan Guaranty Trust", "National City", "Kuhn, Loeb & Co." , "Dillon" , Read & Co.", Equitable Trust" i "Standard Oil" Rockefellera. Później również takie firmy jak choćby  "General Motors" (J.P.Morgan), "Ford", "General Electric", "DuPont" , zgodnie wspomagały rozwój gospodarczy hitlerowskich Niemiec. Wszystkie one , za wyjątkiem "Ford Motor Company" (H.Forda), były kontrolowane przez wspomnianą elitę finansową z Wall Street - czyli firmę  J.P.Morgana, "Chase Bank" Rockefellera, a w nieco  mniejszym stopniu także przez "Bank of Manhattan" Warburga - ([1] str. 31).  Jak się później okazało ([2] str. 165) : 

"Te same koncerny pomagały zresztą socjalizmowi sowieckiemu, wspierały korporacjonizm państwowy Mussoliniego (Thomas Lamont z grupy Morgana w 1926) oraz organizowały i wspierały rooseveltowski socjalizm "New Dealu". Dlaczego by nie równocześnie socjalizm hitlerowski ? ."  

Reasumując rolę międzynarodowych bankierów w obu wymienionych planach można stwierdzić ,że ([2] str. 146) :

"pod przykrywką planów Dawesa i Younga , mających na celu pomoc gospodarce niemieckiej, aby uczynić ją wypłacalną, ludzie ci i ich kredyty napełniają kasy trzech głównych karteli przemysłowych Niemiec : "AEG", "I.G.-Farben" i "Vereinigte Stahlwerke". Inaczej mówiąc , wielkich konsorcjów elektryczności, chemii i stali, które za Hitlera wprowadzą w swą orbitę całą gospodarkę niemiecką i które zresztą od 1924 do 1933 finansowały Hitlera bez przerwy ."

W istocie oba plany miały za zadanie nie tyle, jak to oficjalnie rozgłaszano "zapewnienie pokoju po zakończeniu I wojny światowej" , lecz przygotowanie gospodarcze i technologiczne do kolejnej wojny. Ponadto jak się okazuje plany te miały  także jeszcze inny aspekt. Sutton przytacza jeden z raportów wywiadu USA odnoszący się do przesłuchania Fritza Thyssena we wrześniu 1945 roku, gdzie  napisano iż  "akceptacja Planu Younga i jego finansowych zasad powodowały ciągłe zwiększanie się bezrobocia (...) ludzie byli zdesperowani. Hitler powiedział ,że zlikwiduje bezrobocie. Ówczesny rząd u władzy był zły, a sytuacja ludzi ciągle się pogarszała. To był naprawdę powód niezwykłego sukcesu, jaki Hitler osiągnął w wyborach ... ." ([1] str. 26). 

Gdy w październiku 1929 roku nastąpił słynny "Czarny Piątek" na nowojorskiej giełdzie, zresztą dokładnie zaplanowany i przeprowadzony przez międzynarodowych bankierów, po kilku dniach zadłużeni Niemcy odczuli co się stało -  "gwałtownie wzrosła liczba samobójstw. Wielka armia bezrobotnych i robotników sezonowych  wystawała bezczynnie na rogach ulic. Te 4 500 000 poszukujących pracy zastanawiało się i dyskutowało o tym , co się dzieje. Po czym podejmowali decyzję - albo na lewo do komunistów, albo na prawo do narodowych socjalistów (...) Ludzie cierpieli głód. Rosły kolejki przed urzędami pracy. Gdy człowiek ma wybierać między wolnością a chlebem, wybiera chleb, zwłaszcza , gdy ma rodzinę lub chce ją założyć. Dlatego wokół Hitlera gromadziło się coraz więcej ludzi (...) poza tym , co  równie ważne w lokalach S.A. można było dostać talerz ciepłej zupy i miejsce do spania  ." ([3] str. 88-89). W ten sposób używając narzędzi ekonomicznych dokonano pewnej manipulacji, niejako  rzucając  część zubożonego społeczeństwa niemieckiego w objęcia Hitlera, który obiecywał  poprawę sytuacji.  Co ważne Hitlerowi i jego partii nigdy nie zabrakło środków finansowych na prowadzenie działalności, gdyż o to już postarali się jego zagraniczni, bogaci sponsorzy. Jeszcze w 1925 roku amerykański kongresman Louis Mc Fadden, który w latach 1920-1930 pełnił funkcję szefa Komisji Bankowej i Walutowej, ostrzegał Kongres przed zbliżającym się niebezpieczeństwem. Dał on następującą syntezę przyczyn dramatu II wojny światowej, wykreowanej przez finansową oligarchię ([6] str. 195): 

"Po pierwszej wojnie światowej Niemcy wpadli w ręce niemieckich międzynarodowych bankierów. Bankierzy ci kupili Niemcy i teraz są ich właścicielami, żywią je, zaopatrują i kontrolują. Kupili ich przemysł, posiadają hipoteki na ich ziemię, kontrolują ich produkcję, kontrolują ich wszystkie zakłady użyteczności publicznej (...) Międzynarodowi niemieccy bankierzy opłacali obecny rząd niemiecki, a także dostarczali każdego dolara z pieniędzy, których Adolf Hitler użył w swojej rozpustnej kampanii budowy zagrożenia dla rządu Bruninga. Kiedy Bruning przestaje przestrzegać rozkazów niemieckich międzynarodowych bankierów, wychodzi na świat Hitler, żeby zmusić Niemców do uległości. (...) Poprzez kierownictwo Rezerwy Federalnej (...) ponad 30 miliardów dolarów amerykańskich zostało (...) wpompowanych w Niemcy (...) Słyszeliście wszyscy o wydatkach, jakie zostały poniesione w Niemczech na (...) nowoczesne mieszkania, wielkie planetaria, sale gimnastyczne, baseny, znakomite drogi publiczne, ich doskonałe fabryki. Wszystko to zostało zrobione za nasze pieniądze. Wszystko to Niemcy otrzymali przez dyrektorów Rezerwy Federalnej. Dyrektorzy Rezerwy Federalnej (...) wpompowali tyle miliardów dolarów w Niemcy, że nawet nie odważą się podać ich sumy."

Louis Mc Fadden  był jednym z tych amerykańskich patriotów, którzy  usiłowali rzucić wyzwanie finansowej oligarchii, jednak swoją odwagę przypłacił własnym życiem. Próbowano go trzykrotnie zamordować. Trzecia próba okazała się skuteczna - zginął w jak zawsze "niewyjaśnionych okolicznościach" w Nowym Jorku ([6] str. 47).

Literatura:

1. A.C.Sutton - "Wall Street and the rise of Hitler" - Seal Beach 1976.

2. P.Vilemarest - "Zródła finansowe komunizmu i nazizmu" - Warszawa 1997.

3. H.Kardel - "Hitler założycielem Izraela ?" - Warszawa 1996.

4. J.A.Cervera - "Pajęczyna władzy" - Wrocław 1997.

5. H.Pająk - "Bestie końca czasu" - Lublin 2000.

6. H.Pająk - "Trzecia wojna światowa" - Lublin 2002.